JIKOOK
*ยังไม่ได้แก้คำผิดนะเจ้าคะTwT*
จัดการเหวี่ยงร่างบางลงเตียงโดนไม่สนใจเลยว่าเจ้าตัวจะเจ็บหรือจุกรึเปล่า
มือหนาจัดการถอดผ้าชิ้นบางที่มองเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ ใครเอาชุดแบบนี้ให้จองกุกใส่กัน รู้มั้ยว่ามันเซ็กซี่เป็นบ้า! เขาอยากจะจับร่างบางมากระแทกให้แหลกคามือ!
เมื่อกายบางสัมผัสได้ถึงมือหนาที่สอดเข้ามาในเสื้อผ้าก็ต้องร้องออกมาเสียงหลง
“อ๊ะ !”
ฟันคู่สวยออกแรงขมเม้มที่ซอกคอขาวด้วยความแรงเพื่อสร้างรอย
ใบหน้าน่ารักบิดเบี้ยวพร้อมกับร้องออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่คอ ออกแรงดิ้นอย่างรู้สึกอึดอัดและหวาดกลัวเมื่อตอนนี้คนที่ค่อมทับอยู่ด้านบนพยายามบดเบียดร่างกายตัวเองให้แนบชิดมากกว่าเดิม แต่เเรงเพียงเล็กน้อยก็ไม่อาจทำให้คนที่ค่อมอยู่ด้ายบนผละออกไปเลยซักนิด
ขบเม้มทำรอยจนทั่วลำคอสวยจนพอใจก่อนจะเลื่อนลงไปที่จุดหมายต่อไป
ไล่ใบหน้าลงมาเรื่อยๆ หน้าอก หน้าท้องแบนเรียบ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หลุมเล็กๆกลางท้อง และมันเป็นจุดที่ใกล้ส่วนอ่อนไหวของจองกุกมาก ยิ่งลิ้นหนาที่แหย่เล่นกับหลุมกลางหน้าท้องของเขานั้นยิ่งสร้างความเสียวซ่านให้ร่างบางไม่น้อย และก็สร้างความเจ็บปวดด้วยเช่นกัน หน้าท้องบางหดเกร็งจนเห็นกระดูกซี่โครง
จัดการแยกเรียวขาสวยออกจากกันอย่างรวดเร็ว แก่นกายขนาดกำลังพอดีสั่นระริกด้วยความตื่นเต็นและหวาดกลัว ผละออกมาไล่มองร่างกายบอบบาง เสียงเหล็กกระทบกันดังขึ้น เข็มขัดถูกถอดออกมาเพื่อมัดมือบางให้เข้ากัน
“อ อี้ ฮึก..”
เอี้ยวตัวเพื่อหยิบบางอย่าที่หัวเตียงโดยไม่ฟังเสียงร้องสะอื้นของคนใต้ล่าง
แครอท.. คือสิ่งที่เขาเลือกในการลงโทษร่างบางครั้งนี้
..กระต่ายชอบกินแครอท
“อ๊าาา!!!”
นิ้วเรียวยาวถูกสอดเข้าไปในช่องทางด้วยเป็นการเบิกทาง ขยับนิ้วเข้าออกอย่างรวดเร็วก่อนจะค่อยๆเพิ่มนิ้วเข้าไป จากหนึ่งนิ้วเป็นสอง จากสองเป็นสาม ช่องทางที่เต้นตุบๆตอดรัดสิ่งแปลกปลอมทำให้เขาแทบบ้าจนอยากจะเปลี่ยนจากนิ้วแล้วแทนที่ด้วยของตัวเองซะตอนนี้! ขยับนิ้วทั้งสามเข้าออกอย่างรวดเร็วจนร่างบางตัวกระตุก ความเสียวซ่านที่คนด้านบนมอบให้ยิ่งปลุกอารมณ์ดิบของเจ้าไลแคนตัวน้อยได้เป็นอย่างดี
“จองกุกอ่า”
ร่างสูงเริ่มอ่อนแรงลงเพื่อเห็นท่าทางน่ารักของคนตัวเล็ก
“อ๊ะ! อ อี้~ อึก”
เอ่ยเรียกทั้งๆที่ยังคงขยับนิ้วเข้าออกในตัวร่างบาง จองกุกขานตอบออกมาเสียงกระตุกกระตักเพราะความทรมาณที่ร่างสูงเป็นคนมอบให้
“อยากกินแครอทมั้ยจองกุก นายชอบไม่ใช่เหรอ”
เมื่อหูสองข้างได้ยินสิ่งที่ตนชอบก็ต้องตาวาวขึ้นมาทันทีโดยลืมไปว่าตอนนี้ร่างสูงกำลังใจร้ายอะไรกับตัวเองอยู่ กายบางดีดขึ้นนั่งทันดี แววตาดีใจของเจ้าตัวทำให้ร่างสูงแสยะยิ้มออกมา
“อยากกินใช่มั้ย?”
“อี้~ ~”
“ถ้าอยากกินต้องนอนลงไปก่อนนะ”
แผนล่อลวงของร่างสูงสำเร็จเมื่อจองกุกยอมนอนลงไปดีๆ ไร้ซึ่งการขัดขืนใดๆ จัดการแยกขาเรียวออกจากกัน เลื่อนหน้าลงไปให้เสมอกับช่องทางด้านหลัง ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่าอยู่ตรงส่วนอ่อนไหวทำให้ขนกายตั้งชันอย่างขนลุก เงยหน้าขึ้นมามองคนที่กำลังบิดตัวเพราะความทรมาณ ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นสีชมพูจนคนมองอดเอ็นดูไม่ได้ก้มลงไปฟัดแก้มใสอย่างหมันเขี้ยว
“อะ อึก อ๊ะ.. อี้!!!”
แครอทขนาดพอดีถูกส่งเข้าไปในช่องทางสีสวยอย่างรวดเร็ว กดเข้าไปจนสุดก่อนจะทิ้งไว้ให้ช่องทางได้ปรับตัว เขามองช่องทางที่กำลังกลืนกินแครอทอย่างชอบใจ
“อี้ ฮึก อ๊ะ ฮาห์”
เมื่อคิดว่าช่องทางน่าจะปรับตัวได้แล้วมือหนาก็เริ่มขยับเจ้าแครอทที่ค้างเติ่งอยู่ในกายบางอยู่หลายนาทีเข้าออก จากช้ากลายเป็นเร็ว เสียงครางหวานดังลั่นห้อง กายบางดีดดิ้นไปมาด้วยความเสียวกระสัน ปากบางอ้าออกเอาอากาศเข้าปอด มือเล็กกำผ้าปูที่นอนเพื่อระบายอารมณ์จนยับยู่ยี่
“อ- อ๊าา!!!!”
ร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆช่องทางที่ถูกเติมเต็มด้วยแครอทในคราแรกถูกกระชากออกไปจนรู้สึกโหวงที่ช่องท้อง
กายบางดิ้นพล่านเมื่อรู้สึกอึดอัดเพราะยังไม่ได้ปลดปล่อย เอื้อมขึ้นไปปลดเข็มขัดที่เขามัดมันเข้ากับข้อมือเล็กทั้งสองข้่างก่อนจะปามันลงข้างเตียงก่อนจะแทนที่ด้วยบางอย่างที่เข็งแรงกว่า
เกร๊ง!
เสียงเหมือนเหล็กกระทบกันดังขึ้น แครอทถูกเสียบเข้าไปที่ช่องทางอีกครั้ง น้ำสีใสถูกขับออกมาจากช่องทางสีหวานทำให้ตอนนี้มันเคลือบแครอทจนเปียกชุ่มไปทั้งอัน ความเย็นของเหล็กทำให้ร่างบางเงยหน้าขึ้นไปมองมือตัวเองที่กำลังถูกร่างสูงจับเข้ากันอีกครั้งก่อนตากลมจะเบิกกว้าง น้ำตาเม็ดเล็กไหลลงตรงปรางแก้มใสอีกครั้ง คนตรงหน้าน่ากลัว เขากลัว
"ฮึก.."
มือหนาที่กำลังวุ่นอยู่กับการใส่กุญแจมือเข้ากับข้อมือบางทั้งสองข้างชะงักก่อนจะก้มลงมามองร่างบางที่มองตัวเองอยู่แล้ว ดวงใจหนาอ่อนลงทันทีที่เห็นดวงตาใสที่มีน้ำตาเอ่อล้นที่ขอบตา แต่มันก็เพียงอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น ยังไงคนดื้อก็ต้องโดนลงโทษ ไม่อย่างนั้นจองกุกก็จะได้ใจ แล้วถ้าปล่อยไว้แบบนี้บ้านเขาคงพังแน่ๆ เพราะฉะนั้นเขาจึงจำเป็นต้องดัดนิสัยเด็กดื้อซักหน่อย
"วันนี้ดื้อใช่มั้ย ?"
"อ ฮึก อี้.."
ใบหน้าเล็กส่ายไปมาเพื่อบอกว่าวันนี้เขาไม่ได้ดื้อ แต่ร่างบางจะรู้มั้ยว่าตัวเองน่ะ โกหกไม่เก่งเอาซะเลย
"จริงเหรอ? แล้วที่บ้านฉันพังแบบนั้นก็ไม่ใช่ฝีมือนายสินะ"
คำพูดร่างสูงทำให้ไลแคนท์ตัวน้อยชะงัก กายบางสงบนิ่งทันที จองกุกรู้อยู่แล้วว่าตัวเองดื้อจนทำให้ร่างสูงต้องปวดหัวทุกวัน บางวันร่างสูงที่กลับมาเหนื่อยๆแทนที่จะได้พักผ่อนแต่กลับต้องมาปวดหัวกับสัตว์ที่น่ารำคาญอย่างเขา เขาอยากจะขอโทษ เขาอยากจะไถ่โทษทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ
กระต่ายตัวน้อยรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลาที่ทำให้คนที่รับเลี้ยงเขามาเป็นอย่างดีต้องปวดหัวกับนิสัยดื้อรั้นของเจ้าตัว ทุกครั้งที่ร่างสูงกลับมาบ้านก็เป็นต้องกุมขมับอย่างเหนื่อยล้าเมื่อกลับมาเห็นสภาพบ้านที่ดูรกรุงรัง เศษแก้วและเศษอะไรต่างๆกระจายอยู่เต็มพื้น ร่างเล็กที่ได้แต่แอบอยู่หลังตู้สีขาวไม่กล้าออกไปสู้หน้าร่างสูงที่กำลังโมโหจนกายร้อนรุ่ม แม่บ้านที่เดินขวั่กไขว่ไปมาจนลายตาเพื่อเก็บกวาดทำความสะอาดบ้านให้เหมือนเดิมและแม่นมที่คอยพูดไกล่เกลี่ยให้ร่างสูงใจเย็นลง
การดำเนินชีวิตในแต่ละวันของร่างสูงดูแย่ลงตั้งแต่เขาเข้ามาอยู่ แต่คุณจีมินก็ไม่ได้พูดหรือดุด่าอะไรเขาซักนิด และรวมถึงทุกคนในบ้านด้วย ไม่ว่าเขาจะดื้อจะซนจนทำบ้านพังเท่าไหร่ก็ตามแต่คนในบ้านหลังใหญ่นี้ก็ไม่แม้แต่จะเอ่ยบ่นหรือหรือตีเขาเลย แต่กลับเอ็นดูเขาเสียมากกว่าซึ่งนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นไปใหญ่
เหมือนว่าสัตว์ตัวน้อยจะคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปนานเพราะสัมผัสได้ถึงมือหนาที่เริ่มขยับอีกครั้ง
มือหนาเริ่มลูบไปตามผิวเนียนอีกครั้งก่อนใบหน้าคมจะก้มลงไป ประกบริมฝีปากตัวเองเข้ากับปากบาง ลิ้นหนาตวัดเข้ากับลิ้นเล็กที่ดูเงอะงะที่ดูด้อยประสบการณ์และเอาแต่หลบหนีสัมผัสของเขาเวลาลิ้นตนสัมผัสถึงลิ้นของอีกฝ่าย สัมผัสที่อ่อนโยนไม่ได้รุนแรงแต่อย่างใดทำให้ร่างบางเริ่มโอนอ่อนไปกับรสจูบนั้นอย่างง่ายดาย มือหนาที่เอาแต่ลูบไปตามร่างกาย จากหน้าท้องแบนราบไปจนถึงซอกขาด้านใน ขนอ่อนในกายลุกชันเพราะสัมผัสหยาบกร้านบวกกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่ร่างสูงเปิดไว้ตั้งแต่เข้าห้องมาแล้วกระทบผิวบาง ปากบางหอบเอาอากาศหายใจเจ้าปอดอีกครั้งเมื่อร่างสูงผละออกไปแล้ว
ขาเนียนบดเบียดกันอย่างทรมาณ ร่างสูงที่เห็นการกระทำของร่างบางก็ต้องหัวเราะขึ้นจมูก มือหนาจัดการแยกขาเรียวอีกครั้ง จัดการดึงแครอทสีสวยที่เคลือบไปด้วยน้ำหล่อลื่นสีใสที่ร่างกายบางขับออกมา ปากหนาครอบครองแครอทสีส้มที่มีน้ำเมือกสีใสเข้าปากอย่างไม่นึกรังเกียจ เขาสังเกตเห็นแก้มของจองกุกที่เริ่มขึ้นสี คงจะเขินล่ะสิท่า..
แครอทสีสวยที่ถูกมือนุ่มครอบครองอยู่เพราะเขาเป็นคนเอามันไปใส่ในมือจองกุกเอง ดวงตาที่โตอยู่แล้วโตมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นของโปรดที่ตนเองชอบอยู่ในมือ
"กินมันเข้าไปสิ นายชอบไม่ใช่เหรอ"
จองกุกทำเลิ่กลั่กเล็กน้อยก่อนจะยอมกินเข้าไปอย่างง่ายดาย บอกง่ายอย่างนี้ก็ค่อยดีหน่อย :)
ความหวานของแครอทเรียกความสนใสจากร่างบางไปแล้ว ปากบางขยับเคี้ยวแครอทจนแก้มตุ่ยจนน่าลงไปฟัดให้แก้มใสนั้นช้ำแต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุดลงเมื่อเขาคิดอะไรบางอย่างออก
ลิ้นชักราคาแพงถูกเปิดออกให้พบกับแส้สีแดงเส้นสวย เขาตั้งใจซื้อมาตั้งนานแล้ว และเหตุผลที่ซื้อมามันก็คงไม่พ้นร่างบางที่กำลังนอนเคี้ยวแครอทแก้มตุ่ยไม่รู้ประสาใต้ร่างเขาตอนนี้ หยิบแส้เส้นสวยขึ้นมาก่อนจะใช้มือไล่สัมผัสไปตามความยาวของแส้เส้นนั้น มันอาจจะดูโรคจิตไปหน่อย แต่ถ้าเป็นร่างบางตรงหน้า เขาก็ไม่สนอะไรทั้งนั้น
จัดการพลิกตัวบางอย่างรวดเร็วจนจองกุกตกใจและร้องออกมา
"อี้!!"
"วันนี้นายดื้อมากเลยนะ สงสัยฉันคงต้องจัดการกับกระต่ายจอมซนหน่อยแล้วล่ะ ว่ามั้ย:)"
"...."
เพี๊ยะ!
"อ๊าาา !!! อึก ฮืออ"
แส้เส้นหนาถูกฟาดลงไปกระทบผิวบางให้เกิดรอย จองกุกน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บแสบ ร่างสูงบันดาลโทสะลงไปที่แก้มก้นขาวสองข้างของร่างบางจนเลือดซิบ เสียงกรีดร้องเพราะความแสบจากแผลที่ร่างสูงฟาดแส้เส้นโปรดลงมาซ้ำๆดั่งลั่นห้องโดยไม่กลัวว่าใครจะมาได้ยิน
เพี๊ยะ!
"ฮึก อี้ อ๊ะ! อี้ ฮือ- ฮึก ฮืออ!!"
เสียงร้องไห้ระงมของร่างบางดังขึ้นทุกครั้งที่ร่างสูงบันดาลโทสะลงไปก่อนเสียงเนื้อที่แส้กระทบเนื้อจะหยุดลง
"เด็กดื้อก็ต้องโดนแบบนี้ ทีหลังอย่าดื้ออีกเข้าใจมั้ย"
พูดเสียงแข็งก่อนจะอ่อนลงเมื่อมองไปที่รอยแผลที่เขาเป็นคนทำมันด้วยความเจ็บปวด เขาไม่ได้อยากทำเลยซักนิด แต่เด็กดื้อก็ต้องโดนลงโทษ ไม่อย่างนั้นบ้านของเขาคงได้พังพินาศไปกว่านี้แน่
จัดการพลิกร่างบางให้หันกลับมาเหมือนเดิม น้ำตาบางไหลอาบหน้าและแก้มใสจนน่าสงสาร
"ขอโทษนะจองกุก แต่นายทำตัวนายเอง"
ถึงจะพูดขอโทษออกไปอย่างไม่รู้สึกอะไรแต่ภายในใจร่างสูงก็เอาแต่พร่ำขอโทษร่างบางซ้ำๆอย่างรู้สึกผิดจริงๆ
"อี้ ฮึก"
ร่างบางที่กลัวจนถดหนีแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะแค่ขยับ ความเจ็บจากแผลที่ร่างสูงเป็นคนทำก็แล่นไปทั่วตัว
"จองกุกอ่า"
"ฮึก อึก อี้!!!!"
ท่าทางที่ดูหวาดกลัวของจองกุกทำให้มือที่กำลังเอื้อมไปจับตัวของจองกุกนั้นหยุดชะงัก อาการปวดหนึบที่อกข้างซ้ายแล่นเข้ามา เขาทำรุนแรงกับร่างบางจนเกินไป โดยลืมไปว่าคนตัวเล็กนั้นไม่ได้แข็งแรงเหมือนมนุษย์ทั่วไป ถึงจองกุกจะเป็นไลแคนท์ที่มีพละกำลังเหนือกว่ามนุษย์แต่มันไม่ใช่กับจองกุก เจ้าตัวคงจะถูกเลี้ยงมาแบบให้เข้ากับทุกคนได้ และแน่นอน ตั้งแต่ที่จองกุกตอบตกลงมาเป็นสมาชิคอีกคนของบ้าน เจ้าตัวเล็กนี่ไม่มีท่าทางที่จำทำร้ายคนในบ้าน มีเพียงแต่จะทำบ้านของเขาพังเท่านั้น
ตาคมไล่มองไปตามร่างกายขาวในตอนแรกที่บัตินี้มันเต็มไปด้วยรอยแดงต่างๆที่เขาเป็นคนสร้างขึ้นมาก่อนตาคมจะหยุดมองที่ช่องทางสีหวานที่ตอนนี้ขมิบเล็กน้อย ตอนนี้จองกุกนอนตะแคงข้างทำให้เขามองเห็นทุกสัดส่วนของร่างกายบางได้ชัดเจน ทั้งรอยแผลที่เกิดจากแส้จนเลือดซิบ ช่องทางที่ขมิบอย่างต้องการมีอะไรไปเติมเต็ม
ความปวดหนึบที่ช่วงล่างเรียกให้ก้มลงไปมอง ส่วนคดแข็งใต้กางเกงยีนส์ตัวโปรดคับพองอย่างเห็นได้ชัดถึงสัดส่วนและขนาดของมัน
"อ่า.. จองกุก ฉันขอโทษนะ อึก แต่ฉันทนไม่ไหวแล้ว"
พูดจบก็จัดการดึงข้องเท้าร่างบางให้มาอยู่ใต้ล่างอีกครั้ง จองกุกกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแต่หูของร่างสูงในตอนนี้กลับไม่ได้ยินอะไรเลยซักนิด เขาเหมือนคนหูอื้อ และมัวแต่สนใจสิ่งที่ตนกำลังจะทำต่อไปนี้
แก่นกายขนาดใหญ่กว่าร่างบางอยู่มากโขถูกควักออกมา ถอกหนังหุ้มกายลงก่อนจะขยับสองสามครั้งและนำไปจ่อที่ช่องทางที่กำลังขมิบอย่างเชื้อเชิญ กดส่วนคดแข็งเข้าไปช้าๆ แต่เมื่อกดเข้าไปเพียงส่วนหัวจองกุกก็เป็นต้องดิ้นพล่าน ช่องทางที่ฉีกขาดก่อนจะหลั่งโลหิตสีเข้มออกมา กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งทั่วห้อง จองกุกร้องไห้ออกมา อีกแล้ว เขาทำร่างบางร้องไห้อีกแล้ว
ค่อยๆออกแรงเสือกใสกายเข้าไปอย่างใจเย็น ช่องทางที่บีบรัดสิ่งแปลกปลอมจนปวดหนึบ ดันเข้าไปจนสุดก่อนจะแช่ค้างทิ้งไว้แบบนั้นเพื่อให้ช่องทางได้ปรับตัวเข้ากับสิ่งใหญ่โต ขบกรามแน่นจนเส้นเลือดขึ้นอย่างห้ามใจไว้ไม่ให้ทำรุนแรงกับร่างบาง
เมื่อเห็นว่าช่องทางเริ่มปรับตัวได้แล้วจึงขยับ แต่เพียงขยับนิดเดียวจองกุกก็ต้องร้องออกมาดังลั่น แหงล่ะ เขาทำกับจองกุกขนาดนี้ จะร้องออกมาดังลั่นขนาดนี้ก้ไม่แปลก
ค่อยๆขยับกายเข้าออกช้าๆอย่างใจเย็น
จองกุกไม่ได้ขัดขืนอะไรปล่อยให้ร่างสูงได้เล่นกับร่างกายตัวเองไปอย่างนั้น จากความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นความเสียว การที่ไม่ได้ปลดปล่อยตั้งแต่แรกทำให้จองกุกปลดปล่อยออกมาก่อนทั้งๆที่เพิ่งขยับได้ไม่นาน แก่นกายเล็กปลดปล่อยความทรมาณของตัวเองลงบนหน้าท้องของตัวเอง
เขาจัดการปาดน้ำรักของจองกุกขึ้นมาก่อนจะใส่มันเข้าไปในปากแล้วกลืนลงไปอย่างหน้าตาเฉย และคำพูดต่อไปของร่างสูงก็ทำให้เลือดฝาดที่ปรางแก้มใสขึ้นสีอย่างเคอะเขิน
"หวาน"
ใช้นิ้วปาดน้ำรักเข้าปากจนหมดแล้วมองดูการกระทำของร่างบางที่กำลังเขินจนตัวบิดตัวงอ
"อ๊ะ!"
ร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อร่างสูงเริ่มขยับกายเข้าออกในช่องทางสวยอีกครั้ง จากช้ากลายเป็นเร็ว เสียงเตียงที่กระทบผนังดังก้องแต่ร่างสูงหาสนใจไม่ ตาคมที่เอาแต่จดจ้องร่างบาง ปอยผมพริ้วสวยดั่งหญิงสาวกระเพื่อมไปตามแรงกระแทกของคนด้านล่าง หูทั้งสองอื้อก่อนจองกุกจะปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ผิดกับเขาที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยออกมาแม้แต่ครั้งเดียว
สมองเริ่มขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออก
"อ่าาห์"
ก่อนความสุขุมจะถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุด เขาปลดปล่อยลูกนับล้านตัวเข้าไปในตัวร่างบาง จองกุกสะดุ้งเล็กน้อย แช่ทิ้งไว้อย่างนั้นเพื่อให้ช่องทางของจองกุกได้กลืนกินลูกชายของเขาไปจนหมดก่อนจะถอนกายออกมา น้ำสีขาวขุ่นไหลย้อนออกมาจากช่องทางสวย ไหลตามซอกขาด้านใน เขาจัดการลุกขึ้นก่อนจะใช้ทิชชู่เช็ดที่แก่นกายตัวเองที่เลอะน้ำสีใสที่จองกุกขับออกมา เลือดของจองกุกและรวมถึงลูกๆที่เขาปลดปล่อยเข้าไปในตัวจองกุกด้วยก็เช่นกัน
ตอนนี้จองกุกสลบไปแล้ว เขาจัดการไขกุญแจมือที่ยึดติดกับมือทั้งสองข้างไว้ ดึงผ้าห่มมาห่มกายบางไว้ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
แกร๊ก!
เปิดประตูห้องน้ำออกมาก็พบว่าจองกุกยังหลับอยู่ กายหนามีเพียงผ้าปิดบังช่วงล่างไว้เท่านั้น สาวเท้าเดินตรงมาหาร่างบางที่นอนหลับสนิทเพราะความเหนื่อยล้า เขาจัดการวางมือลงไปที่หน้าผากบางเบาๆ
จองกุกตัวร้อน..
ผละมือออกอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกว่าจองกุกจะตื่น แต่ก็ไม่
เขาผละออกมาก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดมันออกก่อนจะเลือกเสื้อมาหนึ่งตัว ตัวเขาใหญ่ จองกุกใส่แค่เสื้อก็น่าจะคลุมตัวได้แล้ว
จัดการวางเสื้อไว้บนที่นอนก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำ น้ำอุณหภูมิปกติถูกเปิดใส่ในชามแก้มใบใหญ่ หยิบผ้าผืนเล็กก่อนจะผละออกมาแล้วเดินตรงไปที่เตียงนอนที่มีร่างของจองกุกนอนอยู่ เขาจัดการเอาผ้าจุ่มน้ำก่อนจะบิดมันให้หมาดๆ ผ้าเนื้อละเอียดถูกส่งไปเช็ดตัวให้ร่างบางที่หลับไหลไม่รู้เรื่อง จัดการเช็ดตั้งแต่กรอบหน้าลงมา
เมื่อจัดการเช้ดตัวให้ร่างบางเสร็จเรียบร้อยแล้วก่อนจะจัดการใส่เสื้อผ้าให้คนตัวเล็กอย่างเบามือที่สุด
กลับไปที่บทความ
